We zijn weer thuis.

Vanmiddag een geweldige ontvangst in Rotterdam. Dat was echt indrukwekkend en ontroerend. Wat fijn om iedereen weer te zien.

Het was een geweldige ervaring, deze tocht. Het is fantastisch om in de bergen te fietsen. Het was zwaar om te klimmen, mooi om te dalen. De omgeving was mooi, het gezelschap waar ik mee fietste was nog veel mooier.

Maar er is één persoon die ik vandaag wil uitlichten. Ik wilde mezelf tegenkomen, en zoals ik gisteren schreef: dat is gelukt. Er is nog iemand die ik van een hele gave kant ben tegengekomen, en dat is Inge.

Toen ik in november begon te denken om Tour for Life te gaan fietsen, zei zij gekscherend dat zij ook wel mee wilde. Uiteindelijk kon ze mee als ploegbegeleider. Wat heeft ze het geweldig gedaan! Ze was er ’s morgens vroeg en ’s avonds laat, op de camping of in de volgbus. Elke keer keek ze wat mensen nodig hadden, stond klaar met eten en drinken, ruimde op, vroeg hoe het ging, maakte foto’s. Ze hielp zelfs samen met Özlem een andere ploegbegeleidersauto uit de berm te slepen.

Mede dank zij haar (en natuurlijk de andere ploegbegeleiders) is Tour for Life onvergetelijk geworden.

Inge: je bent een kanjer!

Tour for Life nadert zijn einde. Vandaag de een na laatste etappe, naar Turnhout. Waar ik in het begin nog de kilometers telde, vooral om mijn prestatie te meten, doe ik dat nu niet meer.

Dat heeft te maken met twee dingen: het voelt toch een beetje als vals spelen dat ik niet alle ritten heb (uit)gereden. Maar meer nog ben ik in de loop van de week onder de indruk geraakt van de verhalen van de mensen die Tour for Life rijden. Er rijden mensen mee die vorig jaar ziek waren, er rijden mensen mee dient nog behandeld worden, er rijden mensen mee die onlangs iemand verloren hebben aan kanker, er rijden mensen mee die binnenkort iemand gaan verliezen. Indrukwekkende verhalen, waar iedereen stil van wordt. Dan is presteren niet meer zo belangrijk.

Ik begon aan Tour for Life omdat ik 50 word en daar iets bijzonders voor wil doen. Iets aan mijzelf bewijzen. Dat doe ik ook. Maar deze week is het doel wel veranderd, of in elk geval breder geworden. Het goede doel is veel concreter geworden.

Ik ben mijzelf tegen gekomen en dat wilde ik ook. Maar ik ben ook anderen tegen gekomen en dat was eigenlijk veel interessanter en belangrijker.

Fietsen is een middel geworden, geen doel op zich meer. Dat maakt het fietsen ook meer ontspannen. Meer tijd om te genieten van de omgeving en de mensen om me heen.

Morgen komen we aan in Rotterdam, om 14.30 uur in het Zuiderpark. Je bent van harte welkom!

Tour for Life is een confrontatie met je eigen grenzen. Dat wist ik en ik was er nieuwsgierig naar. Op de fiets kom ik mijn grenzen inderdaad tegen: ik heb uren om te denken, voor me uit te staren, te zoeken naar een goed ritme, soms gewoon in series achter elkaar te tellen: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10; 1, 2, 3, enzovoort.

Ook de grens van wat ik kan en niet kan, hoever ik kan fietsen, hoe lang ik het volhoud. Ik had er op gerekend, was er nieuwsgierig naar. Wat ik niet had voorzien en wat ik minstens zo lastig vind, is toegeven dat het misschien wel even genoeg is. Als anderen het kunnen, moet ik het toch ook kunnen? En wat moet ik op mijn blog schrijven? Ik maak er een wedstrijd van, met mezelf, met anderen om me heen. Die anderen doen niet moeilijk: als het niet gaat, is het verstandig om een dag rust te nemen. Niet leuk, wel verstandig.

Gisteren aan het eind van de dag had ik zeker elk uur gedronken en gegeten, maar toch raakte ik uitgedroogd. En dat merkte ik aan mijn spieren en mijn hoofd. Vandaag daarom geholpen met de ploegbegeleiders. Tenten opgeruimd, bus ingericht, boodschappen gedaan, tenten weer opgezet, waslijn opgehangen en nu wachten op de eerste renners van ons team die binnenkomen.

Het blijft een beetje knagen: zij wel, ik niet. Dat is een lastige grens.

Tour for Life gaat natuurlijk om fietsen en om sponsoring van de Daniel den Hoedstichting. Maar er is veel meer.

Ons team wordt ondersteund door vier teambegeleiders die de tenten opzetten, de was doen, boodschappen doen, op de route rondrijden en fietsers helpen en zo mogelijk maken dat wij als fietsers kunnen fietsen. Het is ontzettend leuk dat Inge daarbij is.

Onder de renners is er veel onderlinge aandacht en zorg. ‘Gaat het goed?’ vragen renners als ze een losse renner inhalen. ‘Heb je nog wat nodig?’ Volgwagens van andere teams helpen ook renners die niet bij hun eigen team horen.

Motorrijders rijden rond om te kijken of alles goed gaat, er is een ambulance stand-by, op de tussenstops en op de campings zijn masseurs.

Daarnaast is het zwaar, maar ook ontzettend mooi. ‘Vergeet niet te genieten’, horen we elke dag.

Daarom vandaag wat foto’s van de omgeving. Mooie Franse dorpjes, vergezichten en natuurlijk Madonna’s.

Hoe het ging vandaag? Het was lang, met veel tegenwind. Twee mooie beklimmingen die goed gingen. Maar de tegenwind nekte me. Na 113 kilometer en 1552 hoogtemeters ben ik in de volgwagen gestapt. Gezellig naast Inge.

Vandaag een lange etappe met opnieuw veel hoogtemeters. 183 kilometer en volgens het routeboek 2800 hoogtemeters. Spannend natuurlijk na gisteren. Zou het vandaag wel lukken?

Er stonden twee mooie cols op het programma, de col du Frene en de Crete de Chatillon. Mooie bergen, mooie beklimmingen en mooie afdalingen. Maar daarna waren er nog maar 2100 hoogtemeters gemaakt en was het nog royaal 100 kilometer naar de camping. Het bleken uiteindelijk 3100 hoogtemeters te zijn, met een paar venijnige klimmetjes en ook wel mooie afdalingen. Het laatste stuk, 30 kilometer was vals plat naar boven. Maar het ging, en mijn benen voelen redelijk.

Morgen nog een lange etappe, maar wel fors minder hoogtemeters.

Ik ben benieuwd!

Hoe ver is 172 kilometer? En hoeveel ga je omhoog in 3600 hoogtemeters?

Na vandaag zou ik het antwoord moeten weten. De rit van vandaag ging over bekende en beruchte cols uit de Tour de France: de col de l’Echelle, de Lautaret, de  Galibier en de Croix de Fer.

De eerste drie waren zwaar en mooi. Vooral de Galibier was mooi maar zwaar. Gelukkig stond de volgwagen boven, met drinken. Inge is mee als ploegbegeleider en het is minstens zo bijzonder om samen met haar daar bovenop de col te staan als de col te beklimmen.

Na het tweede checkpoint was de Croix de Fer een brug te ver. Nog 28 kilometer klimmen met stukken van 10%, na al 2100 hoogtemeters in 35 graden, dat ging niet meer.

Gelukkig was een volgwagen van een ander team zo vriendelijk me mee te nemen naar de top, zodat ik wel kon afdalen.

Een beetje een teleurstelling, maar hopelijk kan ik morgen nu wel weer meerijden. Grappig om te merken dat het instappen in een volgwagen voelt als vals spelen. Een confrontatie met jezelf, op een andere manier dan ik had verwacht. Zorgen dat ik morgen weer kan rijden is belangrijker dan nu alle kilometers maken, dat weet ik wel, maar het voelt toch anders.

Een mooi begin van Tour for Life.

Officieel begint Tour for Life morgen, maar het voelt alsof het al een beetje is begonnen.
Gisteren kwamen we aan in Bardonecchia, in het voormalige Olympisch dorp. Daar zinderde het al van andere wielrenners.
‘Van welk team zijn jullie?’,
‘Gaan jullie morgen ook even infietsen?’
Fietsen werden met een schuin oog met elkaar vergeleken, deelnemers van vorig jaar begroetten elkaar.
Vandaag inderdaad de eerste klim van morgen verkend. De Col de l’Echelle, een puist van 1762 meter hoog, zo’n 570 meter boven het hotel. De officiële klim begint 4 kilometer na de start, maar dat is schijn: direct vanaf de start gaat het omhoog.
Goed om even te voelen ‘hoe de benen er voor staan’ en fijn om de eerste kilometers te kennen.
Vanavond is de openingsceremonie en daarna op tijd naar bed, want morgen gaat het echt beginnen.